เราไม่สามารถห้ามการหยุดคิดได้

     ความคิด เกิดขึ้นเพราะปัจจัยปรุงแต่ง  ที่กระทบมาทางตา หู จมูก ลิ่น กาย และ ใจ

     เกิดเป็น "อารมณ์จิต"  ซึ่งไม่มีวันหยุด ไม่มีเวลาหยุด

     แม้จะอยู่ในสมาธิ ก็เป็น "อารมณ์จิต" แบบหนึ่ง

     เพียงแค่รู้ว่าคิด ยังไม่ใช่ วิปัสสนา

     จะเรียกวิปัสสนา ก็ต่อเมื่อ มี "โลกุตรปัญญา" อย่างน้อยที่สุดคือ โสดาปัตติมรรค โสดาปัตติผล

      สรุป   ความคิด สัมพันธ์กับ อารมณ์จิต    ตราบใดที่เป็น ปุถุชน ย่อมไม่พ้นความคิด  ยกเว้นอต่ฝึกคิดแบบ โยนิโสมนสิการ เพื่อการขัดเกลา ให้เป็นสัมมาทิฐิ  โดยมีศีล สมาธิ เป็นตัวประคองตน

                แต่ถ้าเป็น พระอรหันต์  เช่น พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า   เราเรียกว่า "ญาณะ" หรือ "ญาณ"  หรือ "พุทธญาณ"

                ที่เรียกความคิด ว่า "ญาณ"  นั่นเพราะ พ้นแล้วจาก ปัจจัย ปรุงแต่ง และ การครอบงำ ของ อารมณ์จิต

                ปุุถุชน คนทั่วไป ยังอยู่ในการครอบงำ ของอารมณ์จิต  จึงเกิดความคิด ปรุงแต่ง  เกิดเป็นสุข ทกข์ และเฉยๆ  วนเวียนกันไป เป็น

"ปฏิจจสมุปบาท"  อยู่ร่ำไป

                                                                                               อามิตาพุทธ

                                                                                               "คนธรรมดา หาเช้ากินค่ำ"