ข้าพเจ้าเริ่มเข้าวัดปฏิบัติธรรมเมื่อเดือนเมษายน ๒๕๓๔ ขณะนั้นมีอายุย่าง ๔๐ ปี เมื่อคิดย้อนหลังไป  พูดตรงๆ ไม่โกหกตัวเอง  การไปวัดในคราวนั้น  ไม่ใช่ไปเพราะความปรารถนาจะพ้นทุกข์ เพื่อหลุดจากสังสารวัฏอะไรทั้งสิ้น ไปเพราะความกลัวตายมากกว่า ...

            ... ณ ปัจจุบันบางครั้งเหมือนมีชีวิตอยู่อย่างซังกะตายอยู่ไปวันๆ จะว่าเบื่อโลกก็ไม่ใช่  ทุกข์หนักๆ ก็ไม่เชิง  สุขสบายก็เปล่า  เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก  เพียงแต่ก็ยังมั่นคงกับการพยายามให้มีสติรู้ลม กายใจ อยู่เสมอเท่าที่จะทำได้  และการได้ทำงานอดิเรกที่ชอบ  การงานประจำที่จำเป็นต้องทำ  สติและสมาธิไปจดจ่อกับสิ่งที่ทำ  ความรู้สึกที่กล่าวมาแล้วนี้ก็คลายลงได้มาก  ถ้าเวลามีสติอยู่กับปัจจุบันขณะให้ได้จริงๆ

      แต่ข้าพเจ้าก็รู้ตัวว่ายังทำได้บางขณะเท่านั้น  ก็คงต้องเพียรต่อไป  เพื่อตัวเองไม่ใช่ใครอื่นเลย  จนกว่าจะถึงวันนั้น  วันที่ทุกคนต้องถึง  ข้าพเจ้าหวังเพียงว่าเมื่อถึงวันนั้นของข้าพเจ้า  ขอให้ข้าพเจ้ามีสติดีพร้อมที่จะเดินทางด้วยความรู้สึกของจิตใจที่สว่าง สงบ เบาสบาย และเป็นสุข  พร้อมปล่อยวางทุกอย่างที่อยู่เบื้องหลังได้อย่างแท้จริง

ดาวน์โหลดประสบการณ์การปฏิบัติธรรม "มหัศจรรย์แห่งจิต"ได้ที่นี่ครับ : 1_wonderful.pdf