ข้าพเจ้าเริ่มเข้าวัดปฏิบัติธรรมเมื่อเดือนเมษายน ๒๕๓๔ ขณะนั้นมีอายุย่าง ๔๐ ปี เมื่อคิดย้อนหลังไป พูดตรงๆ ไม่โกหกตัวเอง การไปวัดในคราวนั้น ไม่ใช่ไปเพราะความปรารถนาจะพ้นทุกข์ เพื่อหลุดจากสังสารวัฏอะไรทั้งสิ้น ไปเพราะความกลัวตายมากกว่า ...
... ณ ปัจจุบันบางครั้งเหมือนมีชีวิตอยู่อย่างซังกะตายอยู่ไปวันๆ จะว่าเบื่อโลกก็ไม่ใช่ ทุกข์หนักๆ ก็ไม่เชิง สุขสบายก็เปล่า เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เพียงแต่ก็ยังมั่นคงกับการพยายามให้มีสติรู้ลม กายใจ อยู่เสมอเท่าที่จะทำได้ และการได้ทำงานอดิเรกที่ชอบ การงานประจำที่จำเป็นต้องทำ สติและสมาธิไปจดจ่อกับสิ่งที่ทำ ความรู้สึกที่กล่าวมาแล้วนี้ก็คลายลงได้มาก ถ้าเวลามีสติอยู่กับปัจจุบันขณะให้ได้จริงๆ
แต่ข้าพเจ้าก็รู้ตัวว่ายังทำได้บางขณะเท่านั้น ก็คงต้องเพียรต่อไป เพื่อตัวเองไม่ใช่ใครอื่นเลย จนกว่าจะถึงวันนั้น วันที่ทุกคนต้องถึง ข้าพเจ้าหวังเพียงว่าเมื่อถึงวันนั้นของข้าพเจ้า ขอให้ข้าพเจ้ามีสติดีพร้อมที่จะเดินทางด้วยความรู้สึกของจิตใจที่สว่าง สงบ เบาสบาย และเป็นสุข พร้อมปล่อยวางทุกอย่างที่อยู่เบื้องหลังได้อย่างแท้จริง
ดาวน์โหลดประสบการณ์การปฏิบัติธรรม "มหัศจรรย์แห่งจิต"ได้ที่นี่ครับ : 1_wonderful.pdf